نوستالژی محمدحسین لطیفی با دسته دختران و سیمرغی جالب برای پژمان جمشیدی! + عکس و فیلم
تاریخ انتشار: ۱۶ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۳۰۸۷۸۷
کارگردان سینما و تلویزیون می‌گوید وقتی با پلانی در "دسته دختران" مواجه شدم یادِ "روز سوم" افتادم در روزی که خبرنگاری به پژمان جمشیدی گفت آیا قرار است سیمرغِ جشنواره را بگیرد؟ - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، بانوان سینمای ایران میدان‌دار روز پنجم جشنواره فیلم فجر بودند. فیلم "بی‌مادر" اولین ساخته یک مجری تلویزیون است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
علی اوجی تهیه‌کننده و بازیگر فیلم «بی‌مادر» گفت: «بی‌مادر» یک فیلم اجتماعی با یک موضوع بسیار ملتهب و با بازی‌های درخشان امیر آقایی، میترا حجار، پردیس پورعابدینی و پژمان جمشیدی فکر می‌کنم یکی از فیلم‌های مهم اجتماعی امسال باشد.
یکی از نکته‌هایی که از کارگردان فیلم «بی‌مادر» پرسیدیم، این بود که شما جنوب شهر تهران را خیلی بد نشان دادید در صورتی‌که خیلی مطابق واقع نیست؛ سیدمرتضی فاطمی این‌گونه پاسخ داد: شریف‌ترین، نجیب‌ترین و زیباترین جنوب شهری‌هایی که تا به امروز دیدم شخصیت‌هایی بودند که پژمان جمشیدی و پردیس پورعابدینی نقش آنها را ایفا کردند.
محمدرضا مصباح تهیه‌کننده «بی‌مادر» هم این‌چنین گفت: فیلم "بی‌مادر" یک فیلم اجتماعی با یک نگاه عمیق به فضای در حقیقت عمومی کشور ما هست. به هر حال پرداختن به موضوع مادر برای هرکسی و هر تفکر و سلیقه‌ای جذاب است.
محیا اسناوندی مجری تلویزیون اتفاق ویژه «بی‌مادر» را در نویسندگی و کارگردانی‌اش دانست و افزود: اتفاق ویژه‌ای که در این فیلم وجود داشت و من دوستش داشتم نویسنده و کارگردان آن بود که یک آقا آن را انجام داد. در صورتی که فیلم نگاه زنانه‌ای دارد و جالب است که این کارگردان در اولین تجربه فیلم سینمایی‌اش سراغِ این موضوع رفته است.
سیدمرتضی فاطمی درباره موضوعِ روز پنجم که توجه به سینمای زنانه و کاراکترهای زنانه در سینمای ایران بود هم چنین گفت: "من تلاش کردم شاه‌نقش‌های فیلم از همه کاراکترها باشند اما احتمالاً مخاطب با زنان فیلم بیشتر ارتباط برقرار می‌کند و از این موضوع خیلی خوشحالم".
پردیس پورعابدینی بازیگر نقش اصلی این فیلم تأکید کرد که "بی‌مادر" را تقدیم می‌کنم به همه مادرانی که زحمت می‌کشند و مردمی که امیدوارم به خوبی ببینند.
مجتبی کشاورز تهیه‌کننده درباره مؤلفه‌های جذب مخاطب و بازگشت سرمایه این فیلم هم توضیح داد: به نظرم "بی‌مادر" فیلمی بود که مردم درباره‌اش حرف می‌زنند. فیلمی که مردم راجع به آن حرف می‌زنند قطعاً فروخته می‌شود و برمی‌گردد. فیلم حاشیه‌اش مثبت بود و فکر می‌کنم در انظارِ مخاطب عام فیلم جذابی برای دیدن باشد.
محمدرضا مصباح همچنین خاطرنشان کرد: امیدوارم این اثری که تولید شده، یک بخش و مقداری به ساحت مقدس مادران عزیز، ادای احترام کرده باشد.
* پردیس پورعابدینی درباره قهرمان فیلم "بی‌مادر" تعبیر جالبی داشت که با هم ببینیم. «به نظرمن هر کاراکتری که در این فیلم وجود دارد قهرمان داستان است. چون همه‌شان خاکستری‌اند و تکلیف هیچ‌کدام روشن نیست و همه‌شان آدم شریف و درستی‌اند.»
* اما نشست خبری "بی‌مادر" هم لحظات آرامی نداشت حتی سؤال خبرنگاران به سانسور فیلم هم کشیده شد؛ مصباح تهیه‌کننده فیلم سانسور را نپذیرفت اما اصلاحات را پذیرفت.
* خبرنگاران از پژمان جمشیدی پرسیدند که آیا به سیمرغ گرفتن فکر می‌کند یا نه؟! پژمان جمشیدی هم به این موضوع واکنش نشان داد. «او گفت: می‌دانم همه به من لطف دارند و از تهِ دل خوشحالم می‌کند و باید بازی همه را ببینیم و هرکدام از بچه‌ها سیمرغ بگیرند قسم می‌خورم خوشحال می‌شوم.»
* دسته دختران تنها فیلم جشنواره است که یک بانوی فیلمساز آن را کارگردانی کرده؛ مخاطب را وارد قصه زنان جنگ، صبوری‌ها و مقاومت‌هایشان می‌کند.
منیر قیدی این بار از نیکی کریمی به عنوان نقش اصلی داستانش، پانته آپناهی‌ها و فرشته حسینی استفاده کرده است؛ او در مقابل دوربین تسنیم درباره اینکه چرا نمی‌خواهد گفت‌وگوی رسانه‌ای داشته باشد، به این نکته اشاره کرد: "من فیلم ساختم که حرف نزنم. اگر می‌خواستم فیلم بسازم سخنران می‌شدم. فیلم ساختم حرف نزنم. دوست دارم به مادرم تقدیمش کنم."
حسین سلیمانی بازیگر درباره حضورِ خودش در فیلم «دسته دختران» به این نکته اشاره کرد: من نقش را انتخاب نکردم انتخاب شدم برای این فیلم؛ خیلی از فیلم‌ها را خودت انتخاب می‌کنی که بازی کنی اما اینجا این‌طوری نبود. خدا را شکر می‌کنم که انتخاب شدم. چون می‌دانستم که چه بازیگرانی برای این نقش پیغام می‌دادند و تلاش می‌کردند این نقش را بازی کنند.
اما فیلم "دسته دختران" منیر قیدی، محمدحسین لطیفی کارگردان سینما را یاد روز سوم خودش انداخت و او گفت: "اولین پلان این فیلم را دیدم یادِ "روز سوم" افتادم که داشتند دختران عقب‌نشینی می‌کردند و می‌آمدند. این اولین پلان‌ها بود می‌دیدم با اسلحه می‌جنگیدند و این‌ها واقعیت بود.
حسین سلیمانی بازیگر، گفت: در واقع این فیلم جنگی است فیلم ماشین خارجی و چشمان رنگی نیست.
از منیر قیدی کارگردان فیلم "دسته دختران" سؤال کردیم که برخی می‌گویند ضدجنگ بودن فیلم شما به دفاع‌مقدسی بودنش می‌چربد؛ شما این نقد را قبول دارید؟ او این چنین پاسخ داد: به نظرمن این طور نیست. اتفاقاً درباره دفاع صحبت می‌کردیم.
بحث شباهت فیلمِ دسته دختران به فیلم "تنگه ابوقریب" سؤالی بود که خبرنگاران از منیر قیدی پرسیدند که او پاسخ داد: "الگوهای بهتری در جهان داریم و الگوهای ایرانی خوبی که از حاتمی‌کیا و احمدرضا درویش سراغ دارم. سعی کردم همیشه سینمای خودم را داشته باشم حتی به سمت الگوهای خارجی نروم؛ اگر قرار باشد الگویی داشته باشم حتماً آن الگو، تنگه ابوقریب نبوده است.
* دبیر جشنواره هم بالأخره روز پنجم خودش را به جشنواره رساند و به تماشای فیلم "دسته دختران" نشست. او در مقابل دوربین تسنیم به این نکته اشاره کرد: مردان و زنان این سرزمین که در فیلم "دسته دختران" بیشتر زنان را دیدیم رشادت‌ها کردند برای اینکه امروز ما فرصت‌هایی برای نگاه مجدد به تاریخ خودمان و نگاه مجدد به مردم خودمان داشته باشیم. من مفتخرم که ایرانی‌ام و زنان و دختران این سرزمین آن‌قدر شجاعانه و با ذوق می‌توانند دنیایی را بسازند که بنشینیم، نگاه و تحسین کنیم.
* امروز زنان سینمای ایران خوش درخشیدند. از نقش‌های اول تا کارگردانی. موضوعی که باعث شد در این گزارش بیشتر درباره آن صحبت کنیم. جایگاه بانوان در سینمای ایران کجاست؟
حبیب ایل بیگی معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی درباره این موضوع، گفت: بررسی که من انجام دادم اگر قبل از انقلاب و بعد از انقلاب را نگاه کنید بیشترین فیلمسازان زن ما به عنوان خالق اثر، خوشبختانه می‌توان گفت بعد از انقلاب اسلامی وارد سینما شدند به عنوان فیلمساز و ما الان جزو کشورهایی هستیم که تعداد زیادی فیلمساز مطرح خانم که آثارشان اتفاقاً آثار مطرحی است. هم در جشنواره‌های داخلی و هم جشنواره‌های خارجی و همین طور به عنوان داور و کارشناس در جشنواره‌ها و محافل بین‌المللی شرکت می‌کنند.
محمد صدیقی‌مهر بازیگر درباره توجه به سینمای زنان گفت: خیلی جا دارد که کارگردانان زن، بیشتر کار کنند. فیلمسازانی که خوش درخشیدند و کار خودشان خوب بوده خصوصاً خانم قیدی که قبلاً هم از ایشان کارهای خوبی دیده‌ایم و امیدوارم که موفق باشند.
محیا اسناوندی مجری تلویزیون تأکید کرد: می‌خواهم بگویم "میم مثل مادر" و فیلم‌های مادرانه دیگری که در سینمای ایران دیده‌ایم آن‌قدر خوب بوده و به دل ما نشسته، هر وقت فیلم مادرانه‌ای می بینیم ناخودآگاه در ذهن‌مان قیاس می‌کنیم.
مسعود نقاش‌زاده دبیر جشنواره فیلم فجر: من واقعاً افتخار می‌کنم به زنان سرزمین خودم، چه آنهایی که در آن روزهای سخت جنگیدند و چه کسانی که در این روزها تصویر رزم و رشادت‌های آنها را برای ما بازتولید می‌کنند و می‌سازند و به ما نشان می‌دهند. این موجب واقعاً افتخار است.
باید ببینیم هیئت داورانی که نماینده بانویی در میان آنها نیست چه نگاهی به فیلم‌های زنانه جشنواره خواهد داشت؟ با ما همراه باشید.
گزارش از مجتبی برزگر
تصویربردار و تدوین‌گر: مهدی کماسی، حسین دزفولی، علیرضا مطیعیان و محمدرضا کشت دار
تصاویر را اینجا ببینید:
انتهای پیام/
منبع: تسنیم
کلیدواژه: فیلم سینمای ایران جشنواره فیلم فجر فیلم سینمای ایران جشنواره فیلم فجر پردیس پورعابدینی سینمای ایران پژمان جمشیدی دسته دختران تهیه کننده منیر قیدی بی مادر فیلم ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۳۰۸۷۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
عشق ماشین این آدم ها را «ولت پارک» کرد | لذت چند دقیقه رانندگی پشت فرمان ماشین های لاکچری
همشهری آنلاین- رابعه تیموری: همین عشق ماشین بودن گرفتارش کرده و باعث شده لباس کارکنان واحد تشریفات هتلی پرآوازه را به تن کند تا هر روز دقایقی کوتاه پشت فرمان خودروهای لاکچری و مدل بالای میهمانان هتل بنشیند. پژمان «ولت پارک» است، اما حقوق و مزایایش آنقدری نیست که بتواند گاهی برای آریون خان ریخت‌وپاش کند و با پوشاندن رخت و لباس پلوخوری بر تن خودروی قدیمی اش لذت نشستن در اتاقک خودرویی شبیه تویوتا آریون را تجربه کند:
میز ارائه خدمات «ولت پارک» مقابل در لابی هتل قرارگرفته و پژمان و مصطفی آماده و شق و رق کنار میز ایستاده‌اند تا اگر میهمانی برای پارک کردن یا بیرون آوردن خودروی خود از پارکینگ به کمک آنها نیاز داشت، معطل نشود. کت و شلوار سورمه‌ای رنگی که به تن دارند و لباس فرم آنها به شمار می‌آید نو و آب نخورده به نظر می‌رسد و قد و بالای متناسب و هم‌اندازه آنها نشان می‌دهد اگر چند پره گوشت اضافه روی استخوان‌شان بنشیند یا روزگار زود و پیش از موعد معمول قامت‌شان را بخماند، دیگر این رخت و لباس به تن آنها برازنده نخواهد بود. میهمان عرب‌زبانی که تازه از راه رسیده راننده ندارد و در حال پیاده شدن از خودروی پورشه فسفری رنگش، سوییچ خودرو را به طرف مستخدمی می‌گیرد که به استقبال او آمده است. وظایف و نوبت ولت پارک‌ها مشخص است و پژمان باید خودروی خوش بروروی میهمان عمانی را به پارکینگ گل و گشاد و جادار هتل که پشت ساختمان اصلی آن قرار دارد برساند. پژمان عاشق تویوتا آریون است، ولی انگار از نشستن پشت رل این خودروی «فول آپشن» که فرمان و چهار چرخ گرانقیمتش سربه راه‌تر و فرمانپذیرتر از دم و دستگاه آریون خان می‌چرخند، بدش نیامده است. پورشه سواری پژمان چندان طولانی نیست و وقتی آن را توی ردیف اول پارکینگ هتل و کنار یک لکسوس ملوس سفیدرنگ پارک می‌کند و پشت رل آن با تلفن همراه آیفون دست دومش چند عکس سلفی می‌گیرد، دوباره به میز ولت پارک برمی گردد.
کری‌خوانی برای پورشه سواران
چند سالی است که پژمان در مسابقات رالی شرکت نمی‌کند، اما تا ٤ سال پیش که درس خواندن و دانشگاه رفتن تنها مشغله اش بود، وقت آزادش به کورس گذاشتن با همسالانش می‌گذشت و در رالی هم با همان خودروهای کارکرده مدل پایین اش روی بسیاری از حریفان نام و نشان‌دار خود را کم‌کرده است. در آن سال‌ها عشق پژمان این بود که خودروهای زار و نزار کارکرده ارزان‌قیمت را بخرد، رینگ اسپرت زیر چهار چرخ‌شان بی‌ندازد، بوق و موتورشان را خوش صدا کند و با کشیدن روکش‌های چرمی خوشرنگ روی سردنده و دستگیره و داشبوردشان از آنها عروسکی دلربا بسازد که بعد از یک بار هنرنمایی در پیست اتومبیلرانی، مشتریان عشق ماشین برایشان سر و دست می‌شکستند، اما از ٤ سال پیش که لباس ولت پارک‌ها را به تن کرده دیگر از نشستن پشت فرمان خودروهای معمولی و تازاندن آنها چندان لذت نمی‌برد. البته حساب آریون خان از بقیه خودروها سوا است و او به پشتگرمی خوش مرکب بودن آریون خان می‌تواند برای پورشه سواران هم کری بخواند!
شوماخربازی ممنوع
یکی از حریفان سرسخت پژمان که حالا همکار او است، باعث شده پژمان از بخش خدمات ولت پارک هتل سردرآورد. پژمان می‌گوید: «من در این مدت همه ماشین‌هایی را که قبلا فقط تصویر آنها را دیده بودم سوار شدم. اوایل برایم هیجان بیشتری داشت، ولی باز هم از کارم لذت می‌برم و از نشستن پشت فرمان خودروهای روز دنیا هیجان‌زده می‌شوم.» گاهی که میهمانان هتل از ولت پارک‌ها می‌خواهند خودروی آنها را بنزین بزنند، ازآن جا که ردیاب‌های GPS این خودروهای گرانقیمت همیشه خوب عمل می‌کنند پژمان نمی‌تواند با خودروهای امانتی هتل شوماخربازی کند، ولی اگر در این مسیر هم بر اثر بی‌احتیاطی او خودروی میهمانان آسیب ببیند، شاید مجبور شود چندین ماه برای پرداخت خسارت صاحب خودرو بدون دریافت حقوق کار کند. پژمان در رشته مهندسی مکانیک تحصیل کرده و از عیب و ایرادهای خودرو خوب سردر می‌آورد، اما در این شغل تخصص اش به‌کارش نمی‌آید. آشنا بودن با زبان انگلیسی از شرایط استخدام ولت پارک‌ها است، ولی پژمان ترجیح می‌دهد دیگران او و همکارانش را با همان عنوان پرطمطراق ولت پارک بشناسند و اصطلاح «مستخدم پارکینگ» را که معادل فارسی عبارت Valet parking است، دوست ندارد.
مصطفی بعد از پایان دوران دبیرستان تحصیلاتش را ادامه نداده و وقتی در هتل بین‌المللی دیگری پیشخدمت بوده، زبان انگلیسی را دست و پاشکسته یاد گرفته است. دست و فرمان مصطفی هم خوب است، اما به قول خودش هیچوقت جنون سرعت نداشته و قانونمند رانندگی می‌کند. او وقتی آوازه استخدام ولت پارک در چند هتل شمال شهر را شنیده، به فکر آزمودن شانس و اقبالش افتاده تا شاید بتواند شغلی اطوکشیده‌تر از پیشخدمتی هتل پیدا کند. حتی مدتی هم حسابی به خورد و خوراکش رسیده و ورزش کرده تا قد کشیده و هیکل قلمی اش دیلاق به نظر نرسد و یونیفورم ولت پارک‌ها برازنده تنش باشد.
پراید مدل نود و هفت مصطفی که دو سال پیش خریده، به خرج افتاده و هر روز تا او را به هتل می‌رساند، ده بار سروصدای آه و ناله دم و دستگاهش در می‌آید، البته مسیرش هم کوتاه نیست و گذراندن چندین تونل و بزرگراه و کمربندی شلوغ و پرترافیک که منزل او در ته تهران را به سر تهران و محل کارش وصل می‌کند، چندان آسان نیست. مصطفی در نیمی از ماه که در شیفت شب بخش ولت پارک کار می‌کند، وسط خمیازه‌های شامگاهی و صبحگاهی شهر در رفت‌وآمد است و ماشین خسته اش چندان آزار نمی‌بیند.
فقط ٢٦ سال از عمر مصطفی گذشته، ولی آرزوهایش پخته‌تر از سنش هستند و بر خلاف پژمان و بسیاری از همکارانش بیش از آن که خواب خرید خودروهای فراری و گوردون موری را ببیند، به فکر دست و پا کردن شغلی است که اگر در سنین می‌انسالی قد و قامتش به رعنایی امروزش نبود دلهره از دست دادن کارش را نداشته باشد. انعام دلاری که بعضی از مشتریان دست و دلباز به ولت پارک‌ها می‌دهند، پایین بودن حقوق آنها را جبران می‌کند، اما مسئول بخش انعام گرفتن را برای راننده‌ها قدغن کرده است.
امیدواری ژینولا به کامبک پاری سن ژرمن مقابل دورتموند: آنها از نظر جسمانی، تکنیکی و تاکتیکی آماده هستند