منتقدان درباره فیلم «دسته دختران» چه نوشتند؟

به گزارش ایرنا، جشنواره فیلم فجر از صبح دوشنبه ۱۱ بهمن ماه به چهلمین سال خود وارد و در قد و قامت جوانی پرتجربه میزبان علاقه مندان به سینما شد. اگر اکران فیلم ها و حواشی مربوط به این فستیوال بزرگ ملی سینما را فاکتور بگیریم، یکی از مهمترین بخش های این جشنواره، نقدهای منتقدان و کارشناسان به این رویداداست که حال و هوای متفاوتی به آن می دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در ادامه به چند نقدی که در ششمین روز جشنواره درباره فیلم دسته دختران نگاشته شد، می پردازیم.

فیلمنامه کم رمق دسته دختران؛ پاشنه آشیل

بی شک پرداختن به مسائل مربوط به دوران دفاع مقدس آن هم در شرایط سخت جنگی و در خط مقدم نبرد کاری دشوار و طاقت فرساست که نیازمند یک تیم همدل و کاربلد است تا فضاسازی های ایجاد شده تصنعی و به دور از ذهن از آب در نیاید.

در این گونه پر زحمت سینمایی اگر عناصر فیلم از جایگاه و کارکرد درستی برخوردار نباشند، فیلم بیش از آنکه موثر واقع شود، مضحک به نظر می رسد که نمونه های آن را در سینمای دفاع مقدس به شدت در ذهن داریم.

دسته دختران در خلق فضاهای جنگی و مصائب مربوط به آن، فیلم به شدت موفقی است و تلخی، بی رحمی، ویرانگری و قساوت جنگ را به خوبی به تصویر کشیده است؛ منیر قیدی نشان داد کارگردان با جسارت و توانمندی است که به خوبی از عهده فضا سازی فیلم بر آمد.

اما آنچه که دسته دختران را تنها در اندازه یک فیلم با جلوه های خوب جنگی باقی نگه می دارد، فیلمنامه ضعیف و کم رمق فیلم است. اساسا دسته دختران هیاهویش برای هیچ است این همه انرژی و صرف زحمت برای ساخت فیلمی که بن مایه اش در فیلمنامه به شدت ضعیف است جای سوال است.

فیلمنامه نه قصه اش جذاب است و نه کاراکترهایش کشش و انگیزه ای در مخاطب ایجاد می کنند که بتوان از آن دفاع کرد. تعدادی زن که تصمیم گرفته اند در خط اول جنگ اسلحه به دست گرفته و مبارزه شان نه امدادی و نه پشتیبانی باشد بلکه نبرد در میدان اصلی جنگ را انتخاب کرده اند. طرح یک خطی اثر می تواند جذاب باشد اما به شرط آنکه قصه ای محکم، جاندار و موثر با کاراکترهایی جذاب و باورپذیر در پس زمینه آن طراحی شده باشد که متاسفانه هیچ گاه اینگونه نیست.

حالا اگر اثری مسأله اش تجربه گرایی، ایجاد فرم یا خلق فضایی آرتیستیک باشد کسی انتظار ندارد بار اصلی روی دوش قصه و قصه گو باشد. دسته دختران از نوع اول است، چرا که منیر قیدی تلاش کرده قصه ناگفته ای از دختران وطن پرست از روزهای آغازین جنگ بگوید اما افسوس که فیلم همه چیز دارد جز یک درام قوی و تاثیر گذار. برای مخاطبی که می خواهد اثری حماسی از تلاش در راه سرزمینش ببیند چندان تفاوتی ندارد، سازنده اش چه کسی داشته باشد.

اصل مهم برای او لمس کردن فضای واقعی آن روزها و حماسه ای است که همه جا درباره اش خوانده یا شنیده. پس روی پرده سینما آنچه در یک حماسه سرایی اهمیت دارد بیان هر چه جذاب تر رویداد است. چیزی که فیلم دسته دختران فاقد آن است.

نمایش موفقیت آمیز فضاهای رئالیستی در دسته دختران

دومین فیلم منیر قیدی (پس از ویلایی ها) گامی به جلو محسوب می شود، چه به لحاظ تعدد لوکیشن و سیاهی لشگر و پروداکشن و چه ریتم پر شتاب آن. قیدی موفق شده فضاهای رئالیستی از روزهای آغاز جنگ در خرمشهر را به خوبی نمایش دهد. این واقع گرایی بار زیادش روی دوش طراحی صحنه، جلوه های ویژه و البته جمعیت بازیگران است.

فیلمبرداری و حتی صدا عالی است و بازیگران اصلی حسابی مایه گذاشته اند (هر چند بعضی های شان لهجه را به خوبی ادا نمی کنند) اما دریغ که فیلمنامه شخصیت پردازی درستی ندارد و پلات اصلی روی هواست (رساندن یک محموله مهمات به دست رزمندگان توسط گروهی از زنان) چرا که سوال پیش می آید چرا دختران باید آن را به خط مقدم نبرد ببرند؟ آنهم در خرمشهری که هنوز مردان حضور دارند و تازه آن زاغه نزدیک رزمندگان است.

آنها تصمیم می گیرند پابه پای مردان به نبرد با دشمن بپردازند و در این مدت حوادث و وقایع عجیبی انتظارشان را می کشد.

یکی از اهداف مهم نظامی صدام در حمله‌ سراسری به خاک ایران در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ تصرّف شهر با اهمیت خرمشهر بود. برای همین بخشی از توان نظامی اعم از نیروی پیاده و مکانیزه را برای تصرف این شهر مهیا کرد و از آغاز رسمی جنگ حملات زیادی را برای به‌زانو درآوردن مدافعان شهر به انجام رساند.

یکی از شدیدترین درگیری‌ها در روز ۱۰ مهر ۱۳۵۹ در حوالی میدان راه‌آهن اتفاق افتاد. با این حال یک لشکر زرهی ارتش عراق در روز ۱۹ مهرماه از رودخانه‌ کارون در منطقه‌ی مارد عبور کرد و با بستن جاده‌های خرمشهر- اهواز و آبادان- اهواز خرمشهر را به‌طور کامل محاصره کرد. در این شرایط دیگر کمک به نیروهای مدافع شهر ممکن نبود و نیروهای عراقی در شامگاه روز ۲۱ مهر ۵۹ خود را به مدخل خرمشهر رساندند.

ماجرای دسته دختران از شدیدترین روز نبرد آغاز می شود یعنی همان دهم مهر ۵۹ اما در این هنگامه دود و خون و آتش و گلوله، کمتر صحنه هایی از درگیری مردانه در میدان جنگ به چشم می خورد و هر آنچه که بیشتر وجود دارد توجه به نقش کمتر دیده شده حضور زنان در جبهه های جنگ است.

یک ای کاش در دسته دختران

نقشی که سینمای ایران تقریبا به آن نپرداخته و وقتی این حضور با یکی از دراماتیک ترین درگیری ها و نبردهای جنگ هشت ساله گره می خورد بدون تردید قابل ستایش است. دسته دختران فیلمنامه بدی ندارد اما با توجه به تبلیغات زمان پیش تولید و پس از آن و مشاهده ساختار فیلم، انتظار بسیار بالاتری از فیلمنامه می رفت و ای کاش گروه تولید از فیلمنامه نویسان حرفه ای تر و استخوان خرد کرده تری استفاده می کرد.

البته نباید زحمات گروه نویسندگان فعلی را نیز نادیده گرفت اما مثلا میلاد اکبرنژاد بیشتر به عنوان نمایشنامه نویس شناخته شده است تا فیلمنامه نویس و کیست که نداند فیلمنامه و نمایشنامه تفاوت های ماهوی با یکدیگر دارند و الزاما یک نمایشنامه نویس خوب نمی تواند فیلمنامه نویس خوبی باشد و بالعکس.

برچسب‌ها سینمای ایران جشنواره فیلم فجر چهلمین جشنواره فیلم فجر پروندهٔ خبری چهلمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر

منبع: ایرنا

کلیدواژه: سینمای ایران جشنواره فیلم فجر چهلمین جشنواره فیلم فجر سینمای ایران جشنواره فیلم فجر چهلمین جشنواره فیلم فجر دسته دختران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۳۰۸۷۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا مشتری ۷۹ قمر دارد ولی زمین فقط یکی؟

خبرگزاری علم و فناوری آنا، مریم ملی؛ دیدن ماه توی آسمان شب همیشه جذاب و لذت‎بخش است حالا تصور کنید زمین بیش از یک قمر می‎داشت و شما وقتی به آسمان نگاه می‎کردید در هر طرف یک ماه متفاوت می‎دیدید! به نظر تصویری هیجان انگیز و رویایی می‎آید ولی بعضی از سیارات منظومه شمسی واقعا این طورند آن‎ها چند قمر دارند و اگر کسی می‏توانست از سطح آن سیارات به آسمان بالای سرش نگاه کند تعداد زیادی ماه با اندازه‏های مختلف و شکل و شمایلی متفاوت می‏دید.

اما چرا زمین ما باید فقط یک قمر داشته باشد؟ جواب به همان چیزی مربوط است که باعث افتادن سیب از درخت می‎شود و کمک می‎کند ما روی سطح زمین راه برویم، نیروی گرانش! ستاره‎شناس‏ها سیاره‏های منظومه شمسی را به دو دسته تقسیم می‎کنند چون معتقدند این دو دسته فرق‎های زیادی با هم دارند دسته اول سیاره‎هایی مثل عطارد و زهره و زمین و مریخ هستند که از جنس خاک و سنگ‏اند و دسته دوم سیاره‎ای مشتری،زحل، اورانوس و نپتون که از جنس گاز هستند و به غول‎های گازی معروف‎اند.

این دسته دوم از سیارات خاکی خیلی بزرگترند و این تفاوت در جرم و اندازه باعث می‎شود که نیروی جاذبه بیشتری هم داشته باشند. از بین این غول‏های گازی اورانوس که کوچک‎ترین‎شان حساب می‎شود، ۱۵ برابر زمین جرم دارد در حالی که مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی ما ۳۰۰ برابر زمین، جرم دارد و همین باعث شده نیروی جاذبه عظیمی داشته باشد که هر خرده سنگی که از نزدیکی‎اش می‎گذرد را به دام گرانشش بیندازد. به این ترتیب تعداد خرده‎سنگ‎هایی که جذب مشتری می‏شوند و شروع می‏کنند به گردش دور این سیاره خیلی زیاد است ولی زمین ما به نسبت جاذبه کم‎تری که دارد فقط یک تکه سنگ که همین ماه خودمان باشد را جذب کرده و در مدارش به دام انداخته است. جالب است بدانید مشتری تا اکنون که این مطلب را می‎خوانید ۹۵ قمر دارد و ممکن است تا چند وقت دیگر این عدد بیشتر هم بشود!

 

انتهای پیام/